O alumnado de 1º da ESO visitou o día 5 de Abril o Museo de Belas Artes de A Coruña. Unha alumna, Marina, danos a súa visión:
VISITA
AO MUSEO DE BELAS ARTES
O venres 5 de Abril
fomos ao museo de Belas Artes.
O primeiro que
vimos foi o cadro da Virxe da Leite. O cadro representa a unha muller
que estaba dándolle de mamar a Xesús. O neno Xesús estaba debuxado
con cara de neno e corpo de home, para demostrar á xente que era un
ser divino. A xente, daquela, non sabía nin ler nin escribir, por
iso os pintores pintaban tantos cadros, para que a xente analfabeta
pódese “ler” os libros, ou mesmo a biblia.
Tamén nos
explicaron que había veces que o cadro viña en moi mal estado ao
museo; entón uns especialistas o repasaban e pintaban as partes en
branco. Nalgúns cadros pódese apreciar a man do especialista, so
dende moi cerca, porque son unhas liñas moi finas e un pouco máis
claras ou escuras que o resto do cadro. Nesa mesma sala tamén había
unhas moedas romanas e musulmáns, e unha estatuilla da deusa Minerva
(Minerva para os romanos e Atenea para os gregos)
Na seguinte sala
vimos algúns cadros mitolóxicos, como o de dédalo e Ícaro ou o de
Hércules montado no seu carro de cabalos. No de Dédalo e Ícaro
aparecían representados dous homes, os dous cunhas ás de madeira,
plumas e arcilla. Un tiña as ás enteiras (Dédalo) e outro tiña as
súas rotas (Ícaro). –están representados na escena na que Ícaro
cae ao mar por voar demasiado alto, de xeito que a súa arcilla
fundiuse a as súas ás destruíronse. Deixándoo caer ao baleiro. O
outro cadro mitolóxico que vimos foi o de Hércules, no que aparecía
representado no carro, vestido coa súa capa de león.
Nesa mesma sala
vimos un cadro que parecía predicir o futuro. Aparecía un cabaleiro
cunha señora xogando ás cartas, outro cabaleiro xogando só, e un
vello que parecía ser o que puña os cartos, cunha muller. Se
distinguía que o primeiro grupo ía perdendo porque non tiña moedas
e se apreciaba o futuro porque os dous cabaleiros levaban espada, e
como un ía perdendo, probablemente atacaría ao outro por perder e e
quedar en ridículo, e case seguro habería unha loita.
No piso de enriba
vimos un cadro que enganaba bastante. Nel estaba representado un home
con dous toros detrás, e que vestían unha longa bata. O cadro, pola
luz, facía pensar que era pleno verán, pero como o home levaba
roupa de inverno, se entendía que era inverno e non verán. O cadro,
aparte de enganar pola luz, tamén enganaba pola maneira da que
estaba representado, pois de cerca o home era un borrón, e os toros
unhas manchas marróns que ían detrás, pero desde lonxe parecía
que o pelaxes dos animais estaba pintado pelo a pelo, e todo parecía
estar moi ben perfilado.
Nesa mesma sal
tamén vimos unha estatuilla dunha nena galega que sostiña uns
xarróns cheos de flores para ofrecerllos a alguén. Como tiña
roupas de campesiña e levaba zocos, entendíase que era unha nena
pobre.
Noutra sala vimos
tres cadros de tres raíñas que eran parentes (sogras e noras) pero
que non se parecían en nada e levaban uns vestidos moi distintos.
Logo, Nuria (a monitora que nos fixo a visita guiada por todo o
museo) contounos un pouco a súa vida.
A última sala que
visitamos foi a “Sala de debuxo abstracto”. Nela había cadros de
Picasso, e cadros nos que se xogaba coas cores. Había algunhas
esculturas que, depende dende onde se mirasen, eran cousas ben
distintas. Tamén había cadros que representaban cousas diferentes
para cada persoa.
Para rematar,
fixemos un mural no que pegamos debuxos abstractos creados por nós.
Quedounos moi bonito.
Marina Dans
Fernández
1º ESO B
8 – 4 - 2013
0 comentarios